Al fresco, czyli fresk mokry, zwany też często freskiem prawdziwym, jest jedną z najstarszych technik malarskich, ukształtowaną w ścisłym związku z architekturą. Nie sposób dokładnie określić, kiedy wynaleziono fresk, ale według Witruwiusza był powszechnie znany w starożytności.
Jak dowodzą zachowane
fragmenty rzymskich prac, na przykład w Pompejach, antyczni artyści
władali znakomicie technikami ściennymi. Malarstwo ścienne a w szczególności fresk był chętnie wykorzystywany do ozdabiania ścian.
Fresk mokry nie jest, więc techniką
prostą ani łatwą, ale cały trud zwykle rekompensuje imponujący efekt
końcowy. Dekoracja wykonana przy użyciu techniki al fresco daje
niepowtarzalny efekt świeżości, czystości i świecenia barw, a także
gwarantuje niezrównaną trwałość. Kolejna warstwa tynku należy już do
tzw. intonaco. Do ciasta wapiennego dodaje się piasek miałki, przy czym
grubość całego intonaco ma wynosić od 0,5 cm do 1 cm. W intonaco piasek
może być zastąpiony mączką marmurową, tartą cegłą lub innym cienkim
wypełniaczem. Intonaco wyrównuje się deseczką skrapiając powierzchnię
tynku wodą w celu dokładniejszego wyrównania powierzchni.
Jako podobrazie fresku służy kamienna,
kamienno-ceglana lub ceglana ściana. Ogólną zasada jest sporządzenie
(aricciato) szorstkiej zaprawy wyrównującej i podkładowej z piasku i
wapna. Po jej wyschnięciu nakłada się następną intonaco. Jest mniej
piasku w stosunku do wapna albo zamiast, piasku mączka marmurowa. Ta
zaprawa jest gładsza. Na tej warstwie, maluje się pigmentami
rozrobionymi z wodą. Po zatarciu intonaco przystępuje się do malowania
bezpośredniego na wilgotnej jeszcze zaprawie, zgodnie z zasadą „mokro w
mokrym”.
Malowidło musi powstawać systemem
dniówkowym, tzn. artysta dziennie może wykonać tylko taką część pracy (
malowidła), jaką zdąży przed stężeniem zaprawy. Następnego dnia nakłada
się kolejną partię intonaco ,dobrze przylegająca do pierwszej. Farbami
są pigmenty utarte z woda wapienną. Spoiwem barwników jest świeża
zaprawa (gdzie znajduje się wapno gaszone i pod wpływem i dwutlenku
węgla z powietrza, przemienia się w krystaliczny węglan wapnia) która
twardniejąc wiąże je i malowidło staje się wodoodporne.
Intonaco zakłada się na takiej
powierzchni, którą ma się zamalować w ciągu jednego dnia. Ilość warstw
intonaco jest w zasadzie dowolna (w praktyce od 2 do 8). Im więcej
warstw, tym dłużej można malować (nie tak szybko wysycha). Grubość
wszystkich warstw (aricciato i intonaco) może dochodzić do 4 cm
Kilkuwarstwowy tynk jest mocniejszy od jednej grubej warstwy i dłużej
utrzymuje wilgotność. Bardzo ważną rzeczą jest zachowanie odpowiedniej
proporcji pomiędzy wapnem a wypełniaczem. W znacznej mierze zależy ona
od jakości wapna - im tłustsze, tym więcej wypełniacza.
Autorzy: Pracownia malarstwa wykonuje realizacje ścienne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz